(മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധങ്ങളുടെ അനിവാര്യതയെക്കുറിച്ച് സ്റ്റാലിൻ 1952ൽ ബോൾഷെവിക്കിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് (ബോൾഷെവിക്, നമ്പർ 18 സെപ്റ്റംബർ 1952).1952 ഒക്ടോബർ 3ന് പ്രാവ്ദയിൽ പുനഃപ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്)
രണ്ടാം ലോകയുദ്ധത്തിനുശേഷം അന്താരാഷ്ട്ര സാഹചര്യങ്ങളിലുണ്ടായ വികാസം കാരണം മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധങ്ങൾ അനിവാര്യമല്ലാതായിത്തീർന്നു എന്ന് ചില സഖാക്കൾ വാദിക്കുന്നു. സോഷ്യലിസത്തിന്റെ ചേരിയും മുതലാളിത്തത്തിന്റെ ചേരിയും തമ്മിലുള്ള വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾ മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള വൈരുദ്ധ്യങ്ങളേക്കാൾ വലുതാണെന്നും, യുഎസ്എ മറ്റ് മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങളെ പരസ്പരം യുദ്ധം ചെയ്യുന്നതിൽ നിന്നും സ്വയം ദുർബലപ്പെടുത്തുന്നതിൽ നിന്നും തടയാൻ തക്കവണ്ണം തനിക്ക് വിധേയരാക്കിയിട്ടുണ്ടെന്നും, മുതലാളിത്തത്തിന്റെ ദീർഘവീക്ഷണമുള്ള ആളുകൾക്ക് രണ്ട് ലോകയുദ്ധങ്ങളിൽ നിന്ന് മതിയായ പാഠം ഉൾക്കൊണ്ടിട്ടുണ്ടെന്നും, അത് മുതലാളിത്ത ലോകത്തിന് മൊത്തത്തിൽ ഗുരുതരമായ നാശനഷ്ടങ്ങൾ വരുത്തിയതിനാൽ അവർക്ക് വീണ്ടും മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങളെ പരസ്പരം യുദ്ധത്തിലേക്ക് വലിച്ചിഴയ്ക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നും, ഇതെല്ലാം കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധങ്ങൾ അനിവാര്യമല്ലാതായിത്തീർന്നു എന്നും അവർ കരുതുന്നു.
ഈ സഖാക്കൾക്ക് തെറ്റി. ഉപരിതലത്തിൽ തിളങ്ങുന്ന ബാഹ്യരൂപങ്ങൾ അവർ കാണുന്നു, എന്നാൽ നിലവിൽ അദൃശ്യമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും സംഭവഗതികളെ നിർണ്ണയിക്കുന്ന ആഴത്തിലുള്ള ശക്തികളെ അവർ കാണുന്നില്ല.
പുറമെ എല്ലാം “നന്നായി’ കാണപ്പെടുന്നു: യുഎസ്എ പടിഞ്ഞാറൻ യൂറോപ്പ്, ജപ്പാൻ, മറ്റ് മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ എന്നിവയെ സാമ്പത്തിക സഹായത്തിൽ നിർത്തിയിരിക്കുന്നു; ജർമ്മനി (പടിഞ്ഞാറൻ), ബ്രിട്ടൻ, ഫ്രാൻസ്, ഇറ്റലി, ജപ്പാൻ എന്നിവ യുഎസ്എയുടെ പിടിയിലകപ്പെട്ട് യുഎസിന്റെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അനുസരിക്കുന്നു. എന്നാൽ കാര്യങ്ങൾ എന്നെന്നേക്കുമായി നന്നായി പോകുമെന്നും, ഈ രാജ്യങ്ങൾ യുഎസ്എയുടെ ആധിപത്യവും അടിച്ചമർത്തലും എന്നേക്കും സഹിക്കുമെന്നും, അവർ അമേരിക്കൻ അടിമത്തത്തിൽ നിന്ന് മോചിതരാകാനും സ്വതന്ത്രമായ വികസന പാതയിലേക്ക് നീങ്ങാനും ശ്രമിക്കില്ലെന്നും കരുതുന്നത് തെറ്റാണ്.
ബ്രിട്ടനെയും ഫ്രാൻസിനെയും ആദ്യം എടുക്കാം. ഈ രാജ്യങ്ങൾ സാമ്രാജ്യത്വശക്തികളാണെന്നതിൽ സംശയമില്ല. വിലകുറഞ്ഞ അസംസ്കൃത വസ്തുക്കളും തങ്ങളുടെ ഉൽപ്പന്നങ്ങൾക്ക് ഉറപ്പായ വിപണികളും അവർക്ക് പ്രാഥമിക പ്രാധാന്യമുള്ളതാണെന്നതിൽ സംശയമില്ല. മാർഷൽ പ്ലാൻ സഹായം എന്ന തന്ത്രം ഉപയോഗിച്ച് അമേരിക്കക്കാർ ബ്രിട്ടന്റെയും ഫ്രാൻസിന്റെയും സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയിലേക്ക് കടന്നുകയറുകയും അവയെ യുഎസ് സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയുടെ അനുബന്ധങ്ങളാക്കി മാറ്റാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന, അമേരിക്കൻ മൂലധനം ആംഗ്ലോ-ഫ്രഞ്ച് കോളനികളിലെ അസംസ്കൃത വസ്തു സ്രോതസ്സുകളും കയറ്റുമതി വിപണികളും പിടിച്ചെടുക്കുകയും അതുവഴി ആംഗ്ലോ-ഫ്രഞ്ച് മുതലാളിമാരുടെ ഉയർന്ന ലാഭത്തിന് ഒരു ദുരന്തം ഒരുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഇന്നത്തെ അവസ്ഥ അവർക്ക് എന്നെന്നേക്കുമായി സഹിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് കരുതാനാവുമോ? മുതലാളിത്ത ബ്രിട്ടനും പിന്നീട് മുതലാളിത്ത ഫ്രാൻസും ഒരു സ്വതന്ത്ര സ്ഥാനവും തീർച്ചയായും ഉയർന്ന ലാഭവും ഉറപ്പാക്കാൻ യുഎസ്എയുടെ പിടിയിൽ നിന്ന് സ്വയം മോചിതരാകാനും യുഎസ്എയുമായി സംഘർഷത്തിൽ ഏർപ്പെടാനും നിർബന്ധിതരാകുമെന്ന് പറയുന്നത് കൂടുതൽ ശരിയല്ലേ?
ഇനി പരാജയപ്പെട്ട പ്രധാന രാജ്യങ്ങളായ ജർമ്മനി (പടിഞ്ഞാറൻ), ജപ്പാൻ എന്നിവയിലേക്ക് കടക്കാം. ഈ രാജ്യങ്ങൾ ഇപ്പോൾ അമേരിക്കൻ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ കാൽക്കീഴിൽ ദുരിതപൂർണ്ണമായ ജീവിതം നയിക്കുകയാണ്. അവരുടെ വ്യവസായവും കൃഷിയും വ്യാപാരവും ആഭ്യന്തരവും വിദേശീയവുമായ നയങ്ങളും, അവരുടെ ജീവിതരീതി മുഴുവനും അമേരിക്കൻ അധിനിവേശ “ഭരണകൂടം’ തടസ്സപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. എന്നാൽ ഇന്നലെവരെ ഈ രാജ്യങ്ങൾ യൂറോപ്പിലും ഏഷ്യയിലും ബ്രിട്ടീഷ്, യുഎസ്, ഫ്രഞ്ച് ആധിപത്യത്തിന്റെ അടിത്തറ ഇളക്കിയ വലിയ സാമ്രാജ്യത്വ ശക്തികളായിരുന്നു. ഈ രാജ്യങ്ങൾ വീണ്ടും എഴുന്നേൽക്കാനും, യുഎസ് “ഭരണകൂടത്തെ’ തകർക്കാനും, സ്വതന്ത്രമായ വികസന പാതയിലേക്ക് നീങ്ങാനും ശ്രമിക്കില്ലെന്ന് കരുതുന്നത് അത്ഭുതങ്ങളിൽ വിശ്വസിക്കുന്നതിന് തുല്യമാണ്.
മുതലാളിത്തവും സോഷ്യലിസവും തമ്മിലുള്ള വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾ മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള വൈരുദ്ധ്യങ്ങളെക്കാൾ വലുതാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. സൈദ്ധാന്തികമായി ഇത് തീർച്ചയായും ശരിയാണ്. ഇത് ഇപ്പോൾ മാത്രമല്ല, രണ്ടാം ലോകയുദ്ധത്തിന് മുമ്പും ശരിയായിരുന്നു. മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങളിലെ നേതാക്കൾ ഇത് ഏറെക്കുറെ മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നിട്ടും രണ്ടാം ലോകയുദ്ധം ആരംഭിച്ചത് സോവിയറ്റ് യൂണിയനെതിരായ യുദ്ധത്തോടെയല്ല, മറിച്ച് മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധത്തോടെയാണ്. എന്തുകൊണ്ട്?
ഒന്നാമതായി, ഒരു സോഷ്യലിസ്റ്റ് രാജ്യമായ സോവിയറ്റ് യൂണിയനുമായുള്ള യുദ്ധം മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധത്തേക്കാൾ മുതലാളിത്തത്തിന് കൂടുതൽ അപകടകരമാണ്. കാരണം, മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധം ചില മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങളുടെ മറ്റ് മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾക്കുമേലുള്ള മേധാവിത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യം മാത്രമാണ് ഉയർത്തുന്നതെങ്കിൽ, സോവിയറ്റ് യൂണിയനുമായുള്ള യുദ്ധം മുതലാളിത്തത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യം അനിവാര്യമായും ഉയർത്തണം. രണ്ടാമതായി, മുതലാളിത്തക്കാർ, പ്രചാരണ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ ആക്രമണ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് ബഹളം വെക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, അതിന്റെ ആക്രമണ സ്വഭാവത്തിൽ അവർക്ക് വിശ്വാസമില്ല. കാരണം, സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ സമാധാനപരമായ നയം അവർ കണക്കിലെടുക്കുകയും സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങളെ സ്വയം ആക്രമിക്കില്ലെന്ന് അവർക്ക് അറിയുകയും ചെയ്യാം.
ഒന്നാം ലോകയുദ്ധത്തിനുശേഷം ജർമ്മനിയെ പൂർണ്ണമായും പ്രവർത്തനരഹിതമാക്കി എന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെട്ടു, ഇപ്പോൾ ചില സഖാക്കൾ ജപ്പാനെയും ജർമ്മനിയെയും പൂർണ്ണമായും പ്രവർത്തനരഹിതമാക്കി എന്ന് കരുതുന്നതുപോലെ അന്നും പറയപ്പെട്ടു. യുഎസ്എ യൂറോപ്പിനെ സാമ്പത്തിക സഹായത്തിൽ നിർത്തിയിരിക്കുന്നു എന്നും, ജർമ്മനിക്ക് ഇനി എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയില്ലെന്നും, ഇനി മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾക്കിടയിൽ യുദ്ധമുണ്ടാകില്ലെന്നും പത്രങ്ങൾ മുഴക്കി. എന്നിട്ടും ഇതിനെല്ലാം വിപരീതമായി, ജർമ്മനി തോൽവിക്ക് ശേഷം ഏകദേശം 15 മുതൽ 20 വർഷത്തിനുള്ളിൽ ഒരു വലിയ ശക്തിയായി പുനരുജ്ജീവിച്ച് എഴുന്നേറ്റു, അടിമത്തത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തുവന്ന് സ്വതന്ത്രമായ വികസന പാതയിലേക്ക് നീങ്ങി. ഈ വിഷയത്തിൽ ബ്രിട്ടനും യുഎസ്എയും ജർമ്മനിയെ സാമ്പത്തികമായി പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാനും അതിന്റെ സാമ്പത്തിക യുദ്ധസാധ്യത വർദ്ധിപ്പിക്കാനും സഹായിച്ചു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. തീർച്ചയായും, യുഎസ്എയും ബ്രിട്ടനും ജർമ്മനിയെ സാമ്പത്തികമായി പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കുമ്പോൾ, പുനരുജ്ജീവിപ്പിച്ച ജർമ്മനിയെ സോവിയറ്റ് യൂണിയനെതിരെ തിരിക്കാനും സോഷ്യലിസത്തിന്റെ രാജ്യത്തിനെതിരെ ഉപയോഗിക്കാനും ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ജർമ്മനി അതിന്റെ ശക്തികൾ ആദ്യം ആംഗ്ലോ-ഫ്രഞ്ച്-അമേരിക്കൻ ബ്ലോക്കിനെതിരെയാണ് തിരിച്ചുവിട്ടത്. ഹിറ്റ്ലറുടെ ജർമ്മനി സോവിയറ്റ് യൂണിയനെതിരെ യുദ്ധം പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോൾ, ആംഗ്ലോ-ഫ്രഞ്ച്-അമേരിക്കൻ ബ്ലോക്ക് ഹിറ്റ്ലറുടെ ജർമ്മനിയുമായി ചേർന്നില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല, മറിച്ച് ജർമ്മനിക്കെതിരെ സോവിയറ്റ് യൂണിയനുമായി ഒരു സഖ്യത്തിൽ ഏർപ്പെടാൻ നിർബന്ധിതരാകുകയും ചെയ്തു.
തൽഫലമായി, മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങളുടെ വിപണികൾക്കായുള്ള പോരാട്ടവും തങ്ങളുടെ എതിരാളികളെ തകർക്കാനുള്ള ആഗ്രഹവും മുതലാളിത്ത ചേരിയും സോഷ്യലിസ്റ്റ് ചേരിയും തമ്മിലുള്ള വൈരുദ്ധ്യങ്ങളെക്കാൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ ശക്തമാണെന്ന് തെളിഞ്ഞു.
ചോദ്യം ഇതാണ്: ജർമ്മനിയും ജപ്പാനും വീണ്ടും എഴുന്നേൽക്കില്ലെന്നും, അവർ അമേരിക്കൻ അടിമത്തത്തിൽ നിന്ന് സ്വയം മോചിതരാകാനും സ്വന്തം സ്വതന്ത്ര ജീവിതം നയിക്കാനും ശ്രമിക്കില്ലെന്നും എന്താണ് ഉറപ്പ്? അങ്ങനെയുള്ള ഉറപ്പുകളൊന്നും ഇല്ലെന്നാണ് ഞാൻ കരുതുന്നത്.
എന്നാൽ ഇതിൽ നിന്ന് മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധങ്ങളുടെ അനിവാര്യത നിലനിൽക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കാം.
സാമ്രാജ്യത്വം അനിവാര്യമായും യുദ്ധങ്ങൾക്ക് ജന്മം നൽകുന്നു എന്ന ലെനിന്റെ വാദം കാലഹരണപ്പെട്ടതായി കണക്കാക്കണം എന്ന് പറയപ്പെടുന്നു, കാരണം സമാധാനത്തെ പ്രതിരോധിക്കാനും പുതിയൊരു ലോകയുദ്ധത്തെ തടയാനും നിലകൊള്ളുന്ന ശക്തമായ ജനകീയ ശക്തികൾ ഇപ്പോൾ വളർന്നിരിക്കുന്നു. ഇത് ശരിയല്ല.
സമാധാനത്തിനായുള്ള ഇപ്പോഴത്തെ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം, സമാധാനം നിലനിർത്തുന്നതിനും പുതിയൊരു ലോകയുദ്ധം ഒഴിവാക്കുന്നതിനും വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടത്തിനായി ജനങ്ങളെ ഉണർത്തുക എന്നതാണ്. തൽഫലമായി, മുതലാളിത്തത്തെ അട്ടിമറിക്കുകയും സോഷ്യലിസം സ്ഥാപിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്ന ലക്ഷ്യം ഇത് പിന്തുടരുന്നില്ല. സമാധാനം നിലനിർത്തുന്നതിനുള്ള പോരാട്ടത്തിന്റെ ജനാധിപത്യപരമായ ലക്ഷ്യങ്ങളിൽ ഇത് ഒതുങ്ങുന്നു. ഈ കാര്യത്തിൽ, സമാധാനം നിലനിർത്തുന്നതിനുള്ള ഇപ്പോഴത്തെ പ്രസ്ഥാനം ഒന്നാം ലോകയുദ്ധകാലത്ത് സാമ്രാജ്യത്വ യുദ്ധത്തെ ഒരു ആഭ്യന്തര യുദ്ധമാക്കി മാറ്റാനുള്ള പ്രസ്ഥാനത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്, കാരണം രണ്ടാമത്തെ പ്രസ്ഥാനം കൂടുതൽ മുന്നോട്ടു പോവുകയും സോഷ്യലിസ്റ്റ് ലക്ഷ്യങ്ങൾ പിന്തുടരുകയും ചെയ്തു.
പ്രത്യേക സാഹചര്യങ്ങളുടെ ഒരു സംയോജനത്തിൽ, സമാധാനത്തിനായുള്ള പോരാട്ടം ഒരുപക്ഷേ ഒരിടത്ത് അല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരിടത്ത് സോഷ്യലിസത്തിനായുള്ള പോരാട്ടമായി വികസിച്ചേക്കാം. എന്നിരുന്നാലും, ഇത് ഇപ്പോഴത്തെ സമാധാന പ്രസ്ഥാനമായിരിക്കില്ല, മറിച്ച് മുതലാളിത്തത്തെ അട്ടിമറിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു പ്രസ്ഥാനമായിരിക്കും.
സമാധാനം നിലനിർത്തുന്നതിനുള്ള ഒരു പ്രസ്ഥാനമെന്ന നിലയിൽ, ഇപ്പോഴത്തെ സമാധാന പ്രസ്ഥാനം വിജയിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ഒരു പ്രത്യേക യുദ്ധം തടയുന്നതിനും, അത് മാറ്റിവയ്ക്കുന്നതിനും, ഒരു പ്രത്യേക സമാധാനം താൽക്കാലികമായി നിലനിർത്തുന്നതിനും, ഒരു യുദ്ധക്കൊതിയൻ സർക്കാരിന്റെ രാജിയിലും അതിനെ താൽക്കാലികമായി സമാധാനം നിലനിർത്താൻ തയ്യാറുള്ള മറ്റൊരു സർക്കാർ മാറ്റിസ്ഥാപിക്കുന്നതിലും കലാശിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. ഇത് തീർച്ചയായും നല്ലതാണ്. വളരെ നല്ലതുതന്നെ. എന്നാൽ ഇത് മുതലാളിത്ത രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധങ്ങളുടെ അനിവാര്യതയെ പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതാക്കാൻ ഇപ്പോഴും പര്യാപ്തമല്ല. ഈ സമാധാന പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ എല്ലാ വിജയങ്ങൾക്കിടയിലും സാമ്രാജ്യത്വം ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുകയും അധികാരം നിലനിർത്തുകയും ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ട് ഇത് പര്യാപ്തമല്ല, തൽഫലമായി യുദ്ധങ്ങളുടെ അനിവാര്യതയും നിലനിൽക്കുന്നു.
യുദ്ധങ്ങളുടെ അനിവാര്യത ഇല്ലാതാക്കാൻ സാമ്രാജ്യത്വം നശിപ്പിക്കപ്പെടണം. l
